روش‌های غیر جراحی:
آتل‌بندی مفصل مچ (Wrist splinting): آتل یا اسپلینت (splint)، باعث می‌شود مچ بیمار بی‌حرکت و ثابت قرار بگیرد، در نتیجه نشانه‌های شبانه CTS نظیر گزگز کردن و مور مور شدن، کرخی و بی‌حسی، کاهش یافته و خواب بیمار، با آزردگی کمتری همراه خواهد بود. آتل‌بندی شبانه برای زنان باردار که دچار سندرم تونل کارپ هستند، می‌تواند گزینه مناسبی محسوب شود (چون در زمان خواب، نیازی به حرکت مفصل وجود ندارد).
مصرف داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): دردهای ناشی از سندرم تونل کارپ (CTS)، می‌توانند با مصرف داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن (Advil, Motrin IB)، در کوتاه مدت کاهش پیدا کنند. هر چند دلیل و مدرک قطعی موجود نیست، با این حال، این داروها در بهبود سندرم تونل کارپ، موثر هستند.
مصرف داروهای کورتیکواستروئیدی (Corticosteroids): ممکن است پزشک، در ناحیه تونل کارپ، کورتیکواستروئیدهایی نظیر کورتیزون (cortisone)، تزریق نماید تا درد تسکین پیدا کند. کورتیکواستروئیدها با کاهش تورم و التهاب باعث می‌شوند، فشار بر عصب میانی کاهش یابد. کورتیکواستروئیدهای تزریقی جهت درمان سندروم تونل کارپال (CTS)، در مقایسه با کورتیکواستروئیدهای خوراکی، از اثربخشی بیشتری برخوردار می‌باشند.
شنبه, ۱۴ خرداد ۱۴۰۱، ۰۱:۴۴ ب.ظ
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.