مقایسه تاثیر فعالیت ترکیبی استقامتی مقاومتی در مقابل مقاومتی استقامتی بر هورمون رشد و عامل رشد شبه انسولینی-۱ دختران نابالغ غیر ورزشکار
سابقه و هدف: اثرات آنابولیک فعالیت ورزشی در کودکان و نوجوانان به‌واسطه هورمون رشد (GH) و عوامل رشد شبه انسولینی (IGF-I) روی می‌دهند. مطالعه حاضر به تعیین تاثیر فعالیت ترکیبی استقامتی مقاومتی در مقابل مقاومتی استقامتی بر عوامل رشدی دختران نابالغ غیرورزشکار می‌پردازد.
مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، ۱۶ دختر نابالغ (۱۱-۹ ساله) شهر تبریز پس از همگن‌سازی به لحاظ شاخص‌های توان هوازی و آمادگی عضلانی، به طور تصادفی به دو گروه فعالیت استقامتی مقاومتی (گروه اول) و گروه مقاومتی استقامتی (گروه دوم) تقسیم شدند. فعالیت هر دو گروه شامل یک بخش استقامتی (۲۰ دقیقه فعالیت هوازی با شدت ۷۰-۶۰ درصد VO2max روی تردمیل) و یک بخش مقاومتی (شامل حرکات جلو بازو، پشت بازو، پرس سینه، پروانه، بازکردن زانو، پرس پا با شدت ۶۰ درصد یک تکرار بیشینه، یک ست با ۱۲-۱۰ تکرار) با ترتیب اجرای متفاوت بود. قبل، بلافاصله و ۲ ساعت بعد از فعالیت مقادیر GH و IGF-1 اندازه‌گیری شد.
نتایج: سطوح GH در هر دو گروه بلافاصله بعد از فعالیت (۳۹/۳ در مقابل ۸/۱ نانوگرم بر میلی‌لیتر) نسبت به شرایط استراحتی (۷۷/۰ در مقابل ۷۲/۰ نانوگرم بر میلی‌لیتر) افزایش معنی‌داری یافت (۰۱۷/۰=P). با این حال، سطوحGH (97/0 در مقابل ۱۸/۰ نانوگرم بر میلی‌لیتر) به طور قابل توجهی پس از ۲ ساعت کاهش یافت (۰۱۲/۰=P). افزایشGH در گروه استقامتی مقاومتی بالاتر از گروه مقاومتی استقامتی بود. سطوح IGF-1 در دو گروه تمرین، قبل، بلافاصله و ۲ ساعت بعد از فعالیت، اختلاف معنی‌داری نداشت.
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می‌رسد تمرین ترکیبی استقامتی مقاومتی گزینه‌ی تمرینی مناسب‌تری برای افزایش ترشح عوامل رشدی دختران نابالغ غیرورزشکار باشد.
واژه‌های کلیدی: هورمون رشد، عامل رشد شبه انسولینی-۱، فعالیت استقامتی، فعالیت مقاومتی، دختران نابالغ،
